Bali scooter life

5-6-2016
Redelijk vroeg stonden we op. We hadden de avond ervoor een leuk hotelletje gevonden op booking.com. Het heette Gustav Bali in Sanur. We hadden via Nick een goede tip gekregen. We moesten de app Grab downloaden. Grab is de Indonesische versie van Uber. Je kan kiezen of je een taxi of een ja soort van geregistreerde snorder wilt. Natuurlijk kozen wij voor het laatste. De rit was 130.000rp en met de taxi of taksi zoals ze het hier schrijven, zou uitkomen tussen de 250.000-500.000rp. De keuze was dus snel gemaakt. We wisten niet hoelang het zou duren voordat hij ons zou ophalen, dus besloten we eerst te gaan ontbijten. Na het ontbijt bestelden wij de grabcar en die kwam al vrij vlot na ongeveer 20 minuten.

In de Grabcar was Rinske even helemaal onder de indruk. Hij had airco en haalde je op van het hotel en zou je voor je nieuwe hotel afzetten. Dit noemde ze dan ook luxe backpacken. Normaal pakte ze de public transport, maar ze moest toegeven dat dit der ook wel beviel.

Onderweg gingen we over de snelweg. De snelweg was over de zee gebouwd. Ondanks dat we lekker snel in Sanur zouden zijn, vonden we het toch zonde van de natuur. Hij liep namelijk dwars door een mangrovebos. Toch grappig, wij die zoveel infrastructuur gewend zijn, merken hier pas op hoe zonde het is.

Rinske en ik hadden het erover dat we het zo jammer vonden dat we Jim niet op zijn fiets waren tegengekomen. Tot ik ineens hem zag fietsen. De chauffeur geloofde Rinske bijna niet toen ze vertelde dat dit haar broertje was en dat hij helemaal naar Bali was gefietst. Maarja huj geloofde ook al niet dat wij politieagenten waren. Nou tenminste hij dacht dat wij alleen het verkeer mochten regelen. Ach we lieten hem maar lekker geloven wat hij wilde.

Na Jim gedag te hebben gezegd en dat wij hem ‘s avonds weer zouden zien vervolgden wij onze weg naar Sanur. Eenmaal aangekomen bij ons hotel, werden we hartelijk welkom geheten door de eigenaresse. Ze bracht ons een lekker koud drankje en liet ons, onze kamer zien. Het was een klein hotelkamertje met airco en een eigen badkamer. Helemaal top, meer hadden we toch niet nodig. En daarbij mochten we echt niet klagen. We betaalden maar 13 euro per nacht inclusief ontbijt.

Na ons gesetteld te hebben in het hotel, gingen we naar het strand van Sanur. Ik was daar in 2007 geweest. Ik wilde graag het hotel nog eens terugzien. We zijn lekker over de boulevard gaan lopen tot we Griya Santrian zagen. Wel grappig zo terug te zien. We hebben even rondgelopen en wat foto's gemaakt. Hierna zijn we nog een klein stukje doorgelopen en ergens op het strand gaan lunchen. Heerlijk dit niks moeten. Na de lunch hebben we lekker gerelaxd. Op een gegeven moment zijn we lekker naar ons hotelletje gelopen om ons op te frissen. Lekker een douche nemen, want ja al dat harde werken met liggen op het strand maakt je zweterig hahahaha..!!

Jim kwam rond een uurtje of 18.30uur bij ons hotelletje aan. Hij gaf aan dat hij een leuk eettentje in de buurt van zijn hostel had gevonden en wilde daar wel eten. Helemaal prima! Na een stukje lopen kwamen we aan bij het eettentje. Zo te zien was het een goede, want het was behoorlijk druk. We hebben heerlijk zitten smullen met zijn drietjes. Ook lagen we helemaal in een deuk om Rinske die ineens rood aanliep. De sambal goreng boontjes die waren wel heel erg heet!

Na het eten zijn we met zijn drieen via het strand richting ons hotel gelopen. Even lekker uitwaaien. Hierna belandde we bij een klein restaurant/bar Smorgas. Hier hebben we genotem van een lekkere bintang en elkaars gezelschap.

6-6-2016
Al vroeg wilden we weg, maar we kregen Jim niet te pakken, dus besloten we op de scooter naar zijn hostel te rijden. Daar aangekomen bleek Jim al naar ons te zijn gereden. Wij weer terug naar ons hotel im daar geen Jim aan te treffen. Ineens kregen we een appje. Jim was vanuit ons hotel weer naar zijn hostel gereden. Lekker gevalletje van langs elaar heenrijden.

Eindelijk na een half uur elkaar voorbij te hebben gereden, zijn we naar Ubud gereden. Ubud is een kunstenaarsdorp en dat is goed te zien zodra je de stad inrijdt. Onderweg kregen Rinske en ik een lekke band. Ja en nu denk je dan. Sta je ergens in Bali op een weg. Het geluk stond ons deze keer bij, want nog geen 3 meter verderop was een scooter garage. Voor 10.000rp omgerekend ongeveerd 70 eurocent, werd de band geplakt en konden wij onze weg weer vervolgen.

Eenmaal aangekomen in Ubud zijn we naar de markt geweest. Je kan geen stap zetten of je wordt al aangesproken om in de winkel te kijken en wat te kopen. Uiteindelijk heb ik toch maar een sarong gekocht, want kneusje tats kreeg ineens allemaal uitslag in haar gezicht en op haar schouders. Joh het zal mij eens niet overkomen op reis.

Vanuit de markt zijn we naar het Monkey Forest gegaan. Super leuk en grappig al die apen. Ze werden op een gegeven moment gevoerd. Alleen kregen een grote en een kleine ruzie. Echter de kleine begon te krijsen, waardoor meerdere grote achter zijn aanvaller aangingen. Maarja daar stonden Jim en Rinske ineens midden in het gevecht. Die gezichten van hun zal ik nooit meer vergeten. Ik kwam niet meer bij van het lachen.

Na de apen gedsg te hebben gezegd, wilden we naar de rijstvelden. Ja jammer joh, wat was dat een teleurstelling. Ja je had rijstvelden alleen ze waren dor en stonden vol met toeristen. We hebben ons hier snel uit de voeten gemaakt. Vanuit hier zijn we weer terug naar Sanur gereden.

Na ons te hebben opgefrist, spraken we met Jim af bij hetzelfde restaurantje als de dag ervoor. Niet wetende dat er ons een bijzondere ontmoeting stond te wachten.

Tijdens het eten spreekt een mank lopende man ons in het Nederlands aan. Hij komt bij ons aan tafel zitten ( was 1 lange tafel waar je met 20 man aan zit ). Hij vertelde ons dat hij met zijn zoon en dochter naar Bali is geëmigreerd. Hij vertelde verder dat zijn zoom hindoe priester is geworden op Bali. Zijn naam was Tim en Tim bleek 15 jaar oud te zijn. Toch bijzonder dat Tim al een priester is op deze leeftijd, maar ja dachten we, dat zal hier wel kunnen. Totdat we Tim zien. Even keken Rinske en ik elkaar aan met een blik van huh?

Tim liep naar zijn vader en vraagt hem wat. Hetgeen qua piepend geluid wat eruit kwam werkte op mijn lachspieren, waarna ik van Rinske een boze blik kreeg. Natuurlijk heb ik niet hardop gelachen en heeft Tim daar niks van meegekregen. Echter de persoon in combinatie met de piepende stem had ik zo niet zien aankomen.

Wij merkten gelijk aan Tim zijn gehele doen en laten dat hij mogelijk autistisch was. Helemaal niks mis mee natuurlijk. Tim liep even weg om eten te bestellen. Hetgeen wat zijn vader toen vertelde verbaasde ons. Volgens zijn vader was Tim namelijk al getrouwd hier in Bali. En om het nog mooier te maken, bleek hij niet 1 maar 2 vrouwen te hebben. Één van zijn vrouwen zou van adel zijn en de andere van een hogere kaste. Onze oren waren op dit moment aan het klapperen. Hoorden wij dit nou goed?

Ineens kwam zijn dochter ook aan tafel zitten. Tevens leek zij ook een vorm van autisme te hebben. De moeder van het gezin kwam als laatste aangeschoven. Zij vertelde ons dat zij in Nederland neuroloog was en dat zij daar nog woonde. Haar papieren zouden niet geldig zijn hier in Indonesië en zij moest wel geld verdienen voor de kinderen. Ze gaf aan dat de grootste reden dat de kinderen zijn geëmigreerd is dat zij hier meer worden geaccepteerd door de locals. Zij zelf reisde op en neer zodra ze kon.

Rinske en ik kregen er een raar onderbuik gevoel bij alsof er iets niet klopte. Jim had niks door en keek ons aan alsof hij compleet de clou gemist had. Later snapten we waarom hij zo keek. Hij had het begin maar half meegekregen. Na ons eten zeiden we ze vriendelijk gedag en hebben we nog een watermeloen meegenomen voor de volgende dag.

7-6-2016
Vandaag gaan we naar Jatiluwah en bezoeken we de tempel Pura Luhur Batukau. In de buurt van Jatiluwah zijn prachtige rijstvelden te zien. De Pura Luhur Batukau is een tempel midden in de jungle.

Vol goede moed zijn we op de scooters gestapt, nadat Jim vroeg om gebruik te maken van een Indisch half uurtje. Het zou weer een pittige rit worden. Zoals bijna elke dag reden we weer eens verkeerd en zaten we ineens midden in Den Pasar. Toch maar wel de Map.me aan. Onderweg dan maar even een hapje eten. Ik zag een klein restaurantje dat soto ayam verkocht. Serieus! Die kwam in de buurt van die van papa. Wat heb ik zitten smullen. Rinske had last van een Bali belly (buikpijn) dus die sloeg dit keer even over.

Jim en ik kochten nog wat kroepoek. Zowel Rinske, ik als een aantal locals moesten keihard lachen om Jim die ketjap over zijn kroepoek deed en dit opat. Sowieso lagen we soms in een deuk om Jim zijn ketjap gebruik. Hij verdonk zin eten er soms gewoon in. Ach lekker toch! Gewoon lekker doen, maar toch je hele gerecht was gewoon weg.

Na wat lekker te hebben gelachen en gegeten zijn we richting de rijstvelden gereden. Wauw wat een uitzicht. Via kronkelende wegen kwamen we bij een soort van tolpoortje. Hier moest je betalen voor de rijstvelden. Wij zeiden dat wij zouden doorrijden. Bah wat een teleurstelling was dat zeg. Dit zou bij uitstek het mooiste uitzichtpunt moeten zijn. Overal zag je toeristen door de velden lopen met een gids.

Wij vervolgden onze weg naar de tempel Pura Luhur Batukau. Onderweg kwamen we een bruggetje tegen met half verrotte planken en gaten. Zo snel mogelijk maar overheen. De weg was soms zo onbegaanbaar dat Rinske soms moest afstappen. Hierdoor zagen we wel een durian, papayas en bananen aan bomen groeien.

Tijdens het rijden zagen we donkere wolken tevoorschijn komen. Echter redde we het tot de tempel om droog over te komen. De tempel lag midden in de jungle en had ook een vijver met mega koikarpers erin.

Terwijl we de tempel aan het ontdekken waren, kwam het ineens met bakken uit de hemel zetten. Natuurlijk waren we niet in de buurt van een afdakje of een huisje waar we in konden schuilen. Snel zijn we onder een boom gesprongen, maar de tropische regenbui kwam er dwars doorheen. Jim stond onder een bananenblad en zag ineens een kapotte paraplu. Hij bedacht zich geen moment en trok die uit de bosjes. Toch wilde ik z.s.m. naar 1 van de kleinere hutjes rennen. Na een discussie van 5 minuten kreeg ik Rinske ook zover. Daar gingen we dan, op onze slippers met sarong aan rennend door de regen. Gelukkig was het hutje dichtbij en stonden we snel droog.

Nadat de regenbui was overgetrokken hebben we onze tempel tour afgemaakt. Ineens kwam het besef. Shit de helmen hadden we niet tactisch aan de brommer vastgemaakt. Dat wordt een natte kop. En ja hoor. Rinske was de enige die haar helm goed had gelegd en had het minst natte hoofd. Mijn helm was helemaal volgelopen en die moest ik eerst leeg gooien. De druppels liepen langs mijn gezicht naar beneden zo nat was de binnenkant nog. Tevens Jim had hetzelfde probleem.

Geen tijd om te zeuren. We moesten nog een eindje terug rijden en we hadden in Seminyak met Nick afgesproken om wat te gaan eten. Tegen de avond kwamen we aan in Seminyak en reden we naar Nick zijn huisje. Ik kreeg gelijk een grijns op mijn gezicht toen ik las dat hij op het terrein van Eddy woonde (zijn vader heet Eddy).

Na zijn lieve kleine zwarte puppie geknuffeld te hebben en zijn buurvrouw te hebben ontmoet, zijn we met zijn allen op de scooter gestapt. Nick nam ons mee naar een sate bar. Man man wat een lekkere saté hadden ze daar. Na onze bordjes zowat te hebben afgelikt en tevens onze vingers, nam Nick ons mee naar een cafe waar ze volgens hem heerlijke koffie hadden. En damn what was that man right. Heerlijke ice coffee gedronken daar.

In het cafe hebben we nog lekker gekletst en gelachen. Het werd al wat later en we moesten alweer gaan. Jammer want dit was misschien de laatste keer in Indonesië dat ik Nick zou zien. Na hem een dikke knuffel te hebben gegeven zijn we weer vertrokken naar Sanur. Het was namelijk een lange dag. Maar wat een fijne afsluiting.

Nick super trots op je en alles wat je daar in Bali allemaal opgebouwd hebt. Dank je wel dat ik het heb mogen zien. Dikke kus en knuffel!

8-6-2016
Laatste dagje Bali, want morgen zouden we naar de Gili eilanden gaan. Nog even lekker relaxen en tevens ons laatste dagje met Jim. Jim moest nog van alles en nog wat regelen en daarom hadden we pas laat afgesproken. Jim zou 9 juni vertrekkennaar Australië.

Rinske en ik zijn samen lekker naar het strand gegaan om te chillen. De zee was heel erg ruig en daarom was zwemmen niet 1 van de opties. Daar hebben we gewacht tot Jim aansloot bij ons. Met zijn drietjes hebben we even wat geluncht. Jim en Rinske wilden lekker op het strand chillen en ik wilde juist even marktjes bekijken. Dus spraken we af dat ik later zou aansluiten.

Ik ben helemaal langs de boulevard van Sanur gelopen en kwam een marktje tegen. Ik kwam op het idee om voor Jim, Rinske en mijzelf een armbandje te kopen. Dit om ons Bali avontuur samen af te sluiten met een tastbare herinnering. Na lekker te hebben gelopen en de armbandjes te hebben gekocht, ben ik terug naar Jim en Rinske gegaan. Op het strand heb ik hen de armbandjes gegeven en ze waren er heel blij mee. Op het strand kwam er een oudere dame bij ons zitten. Gezien we de watermeloen nog niet op hadden gaven we deze aan haar. Haar ogen begonnen te stralen. Fijn om iemand iets te geven die niet veel heeft.

Niet veel later zijn we naar ons hotel gegaan. ‘s Avonds zijn we bij een klein local restaurantje aan de weg wat gaan eten. Daarna zijn we richting het hotel van mij en Rinske gelopen. Onderweg hebben we nog een ijsje met zijn drietjes gegeten. Toch was de tijd nu daar om afscheid te nemen van Jim. Raar ineens, zie je hem niet meer. Je weet niet wanneer je hem weer zal zien, maar wat was het fijn om hem eindelijk te hebben ontmoet.

Jim succes zwagertje en we zien elkaar snel weer.

“Untill we meet again, somewhere on this planet we call earth”