The first adventure

Tijdens het wachten om te gaan boarden zien we een moeder met 2 kids. Eentje was denk ik een jaar of 4 a 5. De ander misschien amper een jaar. We keken elkaar aan en zeiden tegen elkaar dat we vet veel respect hadden voor die vrouw. Bepakt met 3 zware tassen en een baby ging ze aan boord. Ook ontmoette we een Filipijnse oude vrouw die 9 maanden naar de Filipijnen ging. We kregen zelfs een uitnodiging om bij haar te komen.

Ineens hoorden we een vrouw door de speaker zeggen dat Group 4 nu mocht gaan boarden. Yes dat zijn wij. In het vliegtuig zaten we lekker bij het raam. Toch voelde ik de spanning steeds erger worden, want ja ik heb last van vliegangst. Gelukkig was daar mijn eigen heldin die mijn hand vasthield. Je snapt dat die tijdens het opstijgen gebroken was.

Eenmaal in de lucht ging het wel. Nu was het movie time, want de vlucht naar Singapore betrof ongeveer 13 uur. Er moest dus nodig tijd worden gedood. Beide hadden we aparte schermpjes, maar we wilden perse tegelijk beginnen met kijken. We keken elkaar aan en telden af met onz vinger op de "play" knop. Shit net een seconde te vroeg. Snel op pauze en dan weer op play. Yes!! Gelukt!! We moeten niet vergeten te melden dat deze film Kungfu Panda 3 betrof.

Daarna begonnen we aan Zootopia. Ja tevens weer een animatiefilm. Halverwege viel ik al in slaap. Geen idee hoelang, maar toen ik wakker werd zat Rinske nog druk naar het beeldscherm te staren.

De films was ik een beetje zat, dus ik dacht :"Ik ga wel een spelletje spelen". Ik had een leuk gevonden en nadat ik Rinske het had katen zien, heeft ze nog 2 uren al dan niet meer zitten freaken op het spel. Zo af en toe dommelde ik in slaap, maar elke keer als ik wakker werd, was ze nog steeds druk aan het freaken. Ondanks toch wat turbulentie en menig handknijpen bij Rinske, sliep ik aardig wat. Dat gelde alleen niet voor Rinske. De turbulentie kwam telkens als zij net sliep. Hoppa tats weer knijpende in haar hand van angst. Nu denk ik "Ahh arm kind". Maar toen wist ik even niet waar ik het zoeken moest.

Na een lange vlucht landen we dan eindelijk op Singapore. We hadden maar een uur overstap tijd, dus enige haast was geboden.  Zoals elke vlucht die ik weer neem verbaas ik mij over het egocentrische gedrang naar de uitgang. Sommige lopen nog net niet over je heen.

Eenmaal uit het vliegtuig moesten we een shuttle pakken van terminal 3 naar 2. Wauw die mogen ze ook wel op schiphol neerzetten. Nu vlucht nummer twee in. Gelukkig nog maar 2 uurtjes vliegen. We zaten nu niet bij het raam. Damn! Dat wilden we juist wel! Tot ik achter mij keek en zag dat die rij helemaal leeg was. Plus het was bij de emergency exit, wat betekende voor twee kleine dames MEGA beenruimte. Toch wel wennen van een luxe vlucht naar een kleinere Aziatische Ryan Air vliegtuig. Maarja dat mag de pret niet drukken. Op naar Bali, naar de witte stranden, gezellige mensen en lekker eten. Eindelijk kon Rinske een uurtje slaap pakken.

Aankomst
Touchdown Bali, Ngurah Rai Airport!! Wauw!! We zijn er echt!! Ons avontuur gaat beginnen. Er gingen nu nog maar even 2 dingen door mijn hoofd. Ik ga Nick (tats der neef) weer zien, want die woont op Bali en ik ga zo voor het eerst Rinske der broertje Jim ontmoeten.

Note; Jim is al een jaar en 2 maanden op reis vanuit Nederland naar nu Bali. Zij oorspronkelijke doel was Nederland-Laos, maar zo reislustig als hij is, gaat hij maar door. Zijn volgende halte vanaf 9 juli is Australië, waar hij zijn reis zal pauzeren om te werken om geld te verdienen voor de rest van zijn reis. Maar wat de meeste mensen niet weten is dat Jim dit allemaal op zijn fiets heeft gedaan. Super gaaf, maar never nooit dat ik zoiets ooit zal gaam doen.

Nu op naar de douane. Heerlij hoe boos die mannen hier kunnen kijken alsof je de grootste crimineel kan zijn. En dan sta ik daar ineens met een pretbek, half zwetend, omdat ik het ontmoeten van Jim zo spannend vindt. Met een strakke strenge blik vraagt hij mij hoelang ik blijf, waarom ik hier ben, met wie ik reis en waar ik verblijf.

Na alles netjes te hebben beantwoord, krijg ik mijn paspoort terug en knikt hij dat ik mag doorlopen. Kan ook geen lachje vanaf. Bij de aankomsthal zien we al gauw Jim+fiets op ons staan wachten. Tevens zie ik Nick heel sneaky filmen, want ja tats aan het backpacken is een uniek kiekje, die ik later weer terug zag in de familie app. Thanks Neepie!!

Het verbaasde mij hoe we moesten lopen. In Nederland heb je de bagageband en dan aankomsthal. Hier was het douane, aankomsthal, verplicht door de tax free shops om vervolgens belaagd te worden door de lokale taxichauffeurs. Gelukkig hadden wij Nick die ons na de lange vlucht op kwam halen. Het was inmiddels 10.15uur toen we de luchthaven afliepen. Jim zou rond 13.00uur naar ons hotel Padang Padang Breeze in Padang Padang komen op zijn fiets. Zo kon hij ook eerst inchecken on zijn eigen hotelletje.

Onderweg verbaasden wij ons over hoe de Balinezen van een tweebaans een driebaansweg maakten. Hoe de brommers je om de oren vlogen en ze met zijn 3,4 en soms vijven erop zaten. Tevens kleine kinderen en baby's zonder helm, terwijl pa en ma wel een helm op hadden. Daarbij sommige mega dikke kleding aan in ongeveer 30 graden celsius. En langzaam rijden doen ze niet aan.

Eenmaal aangekomen in ons hotel, gingen we eerst maar eens even inchecken en eten bestellen. De badkamer was echt zeer goed met een hemelbed, eigen badkamer en airconditioning. Buiten hadden we een kleine veranda. We konden aan alle surfboards verspreid door het hele hotel zien dat wij echt in surfers paradise waren beland. De meeste gasten waren echte surfers. Na een heerlijke maaltijd en wat te hebben bijgekletst net Jim en Nick, moest Nick alweer gaan. Jim, Rinske en ik zijn nog even naar het strand geweest. Daarna hebben we de dag vroeg beëindigd. Arme Rinske was helemaal gebroken. En die large bintang kwam wat harder bij mij binnen dan gedacht.

3-6-2016
De dag begon vandaag al vroeg. Om 8.00uur ging de wekker. Zowel Rinske als ik hadden een lekker nachtje gehad. We hadden met Jim om 8.30 uur afgesproken om een scooter te huren en richting Tanah Lot te rijden. Jim had bij zijn hotel een brommer geregeld. Wij bij ons hotel voor 60.000rp, omgerekend ongeveer 4 euro per dag.

Rond 9.30uur vertrokken we richting Tanah Lot. Dit was zo'n 42km van ons hotel vandaan. Dat was al heel wat zeg. Voor het eerst links rijden met Rinske achterop. Plus al die idioten op de weg! Ik kon mijn lol op dacht ik. Maar niks was minder waar. Al gauw reed ik net zoals de locals gemiddeld 80-90 km/h, op mijn slippers, korte broek en t-shirt. In Nederland zou ik never nooit zo hard in deze kleding rondscheuren. Tevens zou ik de mensen voor gek verklaren, maar hier kan alles.

Na een lange rit van ongeveer 1,5uur en meerdere stops i.v.m. pijnlijke billen, kwamen we aan bij Tanah Lot. Je kon gelijk zien dat dit 1 van Bali haar toeristische trekpleisters was. Negen jaar geleden was ik hier voor het laatst, maar nu was het zoveel meer toeristisch geworden. Ondanks dat blijft het een plaatje om te zien. We hebben ons laten zegenen voor "Good Luck". Wat vreemd was, is dat Tanah Lot midden in de zee ligt, maar dat het water dat wij moesten drinken vanuit de tempel zoet was. Je kan mijn kop wel indenken nadat die man mij vertelde dat ik dat water moest gaan drinken en ik nog steeds dacht dat het zout water was. Wat nog vreemder was, was de man uit Papua die perse met mij en Jim op de foto wilde. Ik werd benadert door een toeristen fotograaf. De man uit Papua wilde wel door hem een foto laten maken, maar hij wilde met mij erop. Natuurlijk snapte ik dit compleet, want Hey It's me!! Gelijk riep ik Jim erbij en de man zijn gezicht werd nog vrolijker. Later na onze eigen fotoshoot, werden we met zijn drieën gevraagd voor een foto met een gezelschap van ongeveer 6 personen. Allemaal prima, want ach Tanah Lot blijft wel staan. Wij leuke beroemde Nederlanders zie je niet vaak in het wild, maar alleen op tv of in de boeken toch?

Na vele uitzicht foto's en stukken lopen, hebben wij onze weg weer vervolgd. Volgens Jim was er in het noorden nog een mooi meer en een mooie waterval. Nou dat hebben we geweten. Het zou zo'n  half uurtje rijden zijn. Houdt in gedachten dat het hier tussen ongeveer 18.00-19.00uur pikkedonker is en wij rond 14.30uur wegreden.

Onderweg zagen wij een klein kraampje langs de kant van de weg. Een vrouwtje helemaal alleen had haar "wegrestaurantje" hier gevestigd. Je zag gelijk dat ze het geweldig vond, dat wij kwamen eten. Hier hebben we heerlijk satay babi gegeten en een ice tea gedronken. De vrouw gaf aan geen engels te spreken, maar met handen, voeten en een rekenmachine kwamen we achter de rekening. Hierna vervolgden wij onze weg weer. Ondanks de lange rit naar Danau Buyan was het wel een hele mooie, maar hoe hoger we kwamen koude rit. Nu snapten Rinske en ik waarom sommige mensen vet dikke kleding aanhadden. Naar onze mening is het Noorden van Bali het mooist. De natuur is hier veel meer te zien dan in het Zuiden.

Tijdens de rit heb ik 1x gehad dat ik iemand zijn nek wel kon omdraaien. Nadat ik een slome bus had ingehaald, kon deze dat waarschijnlijk niet hebben. Meerdere malen probeerde de buschauffeur mij van de weg te rijden. Hij had het nakijken, want hij moest stoppen en ik slingerde lekker tussen al het verkeer door.

Rond 16.00 uur kwamen we bevroren aan bij Danau Buyan. Het uitkijkpunt was gemaakt van bamboo. Super vet uitzichtpunt, maar voor iemand met hoogtevrees (tats) was het een hilarisch tafereel voor Jim en Rinske. Na hier nog wat te hebben gegeten en gedronken kwam het onderstaande;

Jim: "Zullen we anders een klein omweggetje richting Munduk maken?"

Rinske:"Zijn we dan wel voor het donker teru? Want vind ik niet zo relaxed.

Jim:"Jahh!! Makkelijk! Het wordt pas rond 18.00-18.30uur donker.

Tat (3uur later): @#$&!? Gvd!! Een klein omweggetje? Hoever moeten we nog?

Rinske: 95 km

Tat (15min later op een lange afdaling): De kilometers vliegen er nu zeker wel vanaf? Hoever moeten we nog?

Rinske: 95 km

Tat: @$#&!?¿¡

Rinske en ik vonden het wel lang duren voor we op de snelweg zouden zijn. Gaten in de weg, slingerende wegen en geen verlichting op de wegen. Dus vroeg Rinske aan Jim:

Rinske: "Hoever is het nog naar de snelweg?"

Jim (lachend):"Ehhh daar rijden we nu op"

Na een hele hele hele lange rit met vele pijnlijke billen stops, kwamen we aan bij het hotel. We hadden nog niet eens gegeten. Met zijn drietjes zijn we maar bij het hotel gaan eten. Helemaal klaar waren we ermee. Jim vroeg nog heel lief "nou dat omweggetje was wel mooi he!" Tat: "Ja het eerste uur wel daarna zag ik geen flikker meer." Hierop begonnen we keihard te lachen. Op naar de volgende dag.