Much highs but also lows

9-6-2016
Om ongeveer 7.30 uur werden we opgehaald om naar Pandangbai te gaan. We zouden daar afgezet worden bij de haven. Onderweg kwamen we nog een vrachtwagen tegen die dreigde te kantelen. Echter hadden de locals er bamboestokken tegenaan gezet. Bijzonder tafereel kan ik je vertellen.

Vanaf de haven moesten wij per boot naar Gili Trawangan. Maaaaarrrr!! Wel met een onreis. Via Senggigi, Gili Air en dan pas Trawangan. Oftewel 3 uur op de boot met een Rinske die zeeziek is.

Aangekomen op Gili Trawangan of Gili T zoals vele toeristen het noemen, moesten wij via de public boat naar Gili Meno. Echter werden we de verkeerde kan opgestuurd. Dan maar eerst even wat eten of straks op zoek te gaan naar de public boat office. Gelukkig vonden wij deze al snel en kochten wij een ticket. We moesten wel 3 uur wachten, want we hadden de slow boat. De fast boat kost je veel meer en wij hadden toch geen haast. Backpackers style!!

Tijdens het wachten kwamen we een 100% artikeltje 3 oftewel een persoon die niet helemaal spoorde tegen. Tegen het huisje van de public boat office stonden twee fietsen aan elkaar op 1 slot. De beste heer in kwestie was het daar schijnbaar niet mee eens en gooide de fietsen op de grond om vervolgens ze nog eens op de pakken en wederom op de grond te gooien. Maar dat was nog niet voldoende, want hij draaide de ventieldopjes er ook nog eens af. Met een oermens blik in zijn ogen mopperde hij nog wat. Niemand keek hier ook van op. Maar ja dit zijn de Gili’s en Polisi is hier niet.

Na 15 minuten op de boot kwamen we aan op Gili Meno. Bepakt en bezakt op de blote voeten liepen we naar ons hotelletje. In eerste instantie was het echt een heel lief leuk gewoven hutje. Echter bloed en bloedheet was het binnen. De ventilator was meer een warme bries die telkens voorbijkwam. Maar wel een open badkamer.

Gezien het etenstijd was zochten we een restaurant op. We kwamen terecht bij een restaurant met open hutjes en uitzicht op zee. Hier hebben we een tijdje gezeten en jaloersmakende foto’s via de what's app naar Nederland gestuurd.

Terug in onze bungalow zag Rinske ineens een kakkerlak. Ja en toen was ik er klaar mee. Oh wee als die in mijn bed beland. Nu maar slapen en hopen dat het een beetje afkoeld.

10-6-2016
Na een helse nacht waarin ik en dus ook Rinske onmogelijk heb kunnen slapen door de hitte, werden we vroeg wakker. Tijdens het ontbijt zijn we op zoek gegaan naar een ander hotel. We vonden Dea Cottages. Het werd gerund door een jonge vrouw alleen met een klein meisje van ongeveer 2 a 3 jaar oud. Dit huisje was een stuk groter en veel koeler met een ventilator. De badkamer was deels buiten en we hadden alleen zout water om mee te douchen. Ach klagen mochten we echt niet voor het geld dat we betaalden.

Vandaag wilde Rinske graag snorkelen. Ik was wat minder enthousiast. Wat als ik een haai zou tegenkomen. Zal je net zien, zijn er nooit haaien wordt ik opgevreten.

Na meerdere pogingen en de goede bedoelingen van Rinske besloot ik het toch niet te doen. Ik moest wel beloven de volgende dag mee te gaan.

Toen Rinske terugkwam was ze helemaal wild enthousiast, want ze had namelijk een zeeschildpad gezien. Direct was ik mega jaloers en stiekem baalde ik wel dat ik niet mee was gegaan. Achja komt vast nog wel een kansje.

De rest van de dag hebben we lekker relaxed aangedaan en zoals altijd weer lekker gegeten.

11-6-2016
Na een heerlijke nachtrust zijn we gaan ontbijten. De dochter van de eigenaresse was druk aan het spelen met de kat. De kat werd als een pop overal mee naartoe gesleept. De kat liet het maar toe ondanks dat hij zo af en toe miauwde. Zodra hij zijn kans schoon zag ontsnapte hij uit de armen van de kleine meid.

Na het ontbijt hadden we bij een toeristen informatiepunt een snorkeltrip in combinatie met de hike op Mount Rinjani geboekt.

Rond 14.00 uur stapten we op de boot “Why Not” welke naast “No Problem” lag. Door de zingrapjes over de boten raakten we in gesprek met twee schotse dames. Zij gingen ook mee snorkelen. Nou nu moest ik wel, want ik wilde me niet laten kennen.

Eenmaal op het water stopten we bij de eerste snorkelpunt. Volgens de kapitein treuzelde ik te lang om het water in te gaan, dus hopla nu moest ik echt. Rinske lag al lang en breed, uitgerust met flippers, snorkel, duikbril en fotocamera, in de zee. Één van de locals ging mee om ons de beste plekjes te laten zien.

We werden gelijk beloond met Nemo, Dora en meerdere zeeschildpadden. Wauw zooooo super vet! Één van de schildpadden zwom op 20 centimeter na nog net niet tegen Rinske aan.

Hierna werd ik steeds meer een Ariel in het water en zwom ik zelfs weg van Rinske. Oke! Ik geef toe. Toen we ineens in heel diep water kwame duwde ik Rinske die kant op. Momentje van Jaws angst. Rinske lag er later helemaal om in een deuk.

Na nog meerdere snorkelplekken te hebben aangedaan zijn we terug gevaren. Echter hoe vet deze trip ook was, niet de trip waarvoor we betaald hadden. Op hoge poten besloot Rinske terug te lopen. En ja hoor, mijn kleine blonde boze backpacker kreeg 100.000rp terug. Toch kregen we er een naar gevoel van, want zou die Rinjani trip dan wel goed zijn. Niet dat we ineens op een steen genaamd Rinjani staan. Naja we zien het wel, anders zoeken we die gast gewoon op en piept hij wel anders. Hahahaha!!

Het snorkelen had ons moe gemaakt en we zijn die avond vroeg het bedje in gegaan.

12-6-2016
Vroeg in de ochtend besloten we naar Gili Air af te reizen. Daar zouden we 1 nacht blijven om vervolgens Rinjani te beklimmen. De avond ervoor hadden we een hotel geboekt.

Bij aankomst kwamen we er achter dat we precies achter een moskee sliepen. En het lot wil het dat wij precies tijdens de Ramadhan daar verbleven. Weg nachtrust!

Na de mooie snorkeltrip van de dag ervoor, wilde en durfde ik te gaan snorkelen. Ergens op het eiland hadden regelden we snorkel benodigdheden. Daar gingen we dan! Vol goede moed! We zagen al snel een aantal hele mooie visjes. Maar ineens voelde ik een enorme pijnscheut door mijn onderarm heengaan. Gelijk verstijfde mijn onderarm en trokken de spieren samen. Wat was dit in vredesnaam? Samen zwommen we terug, want zo kon ik niet verder zwemmen. Eenmaal uit het water zagen we twee rode striemem op mijn onderarm. Het bleek later het werk te zijn van een kwal. Ik besloot even uit het water te gaan om te kijken of de pijn minder werd. Rinske ging nog even door met snorkelen.

Na enige tijd begon mijn arm weer normaal te staan en de pijn ebte weg. Ik besloot Rinske weer op te gaan zoeken in de zee. Ik zag dat zij mij al gespot had en mijn kant op kwam zwemmen. Ik besloot haar tegemoet te gaan zwemmen zodat we daarna samen verder konden snorkelen.

Even hingen we in het water en vertelde Rinske wat ze allemaal gezien had. Nou dacht ik, kom maar op dat wil ik ook. Het was behoorlijk ondiep hier en ik dacht wel even te kunnen staan. Auw gvd!!! Gelijk besefde ik wat er gebeurd was. Ik was op een zee egel gaan staan. Hup kon ik weer het water uit. Nu was het klaar voor mij. Ik stop met snorkelen vandaag. Het is me niet gegund. Al mank lopend door het dode koraal wat op het strand lag liepen we naar een restaurantje. De locals daar wilden mij wel helpen. De man pakte een moersleutel en begon op mijn hak waar de stekels inzaten te slaan. Ze zeiden dat ze de stekels kapot sloegen zodat ze niet verder in mijn voet konden komen. Zij hadden dit al heel vaak gehad. En verrek, ik kon er gelijk weer op lopen.

Toch maar even terug naar het hotel om even rustig aan te doen met mijn voet. En wat denk je, zit je op een mega klein eiland, verdwaal je gewoon. Tijdens onze zoektocht naar ons hotel werden we gewezen op een heel groot beest dat op ongeveer 10 meter voor ons liep. Verrek zien we dit goed? Een komodovaraan? Die leven hier toch niet? Ja wel het is er echt 1. Gelijk hebben we er een foto van gemaakt voor Xavi die samen met mama Diana een boek geleend had van de bieb over de komodovaranen.

Na enige tijd vonden we ons hotel weer terug. Nu douchen en snel weer op pad. Wij wilden namelijk naar de andere kant van het eiland om daar de zonsondergang te zien. Er was oms verteld dat deze vanuit daar heel erg mooi was. Zo gezegd zo gedaan. We moesten wel lachen tijdens het lopen. Overal op het eiland kan je magic mushrooms kopen. Zo kwamen we wel een aantal trippende mensen tegen. Zelfs de bars waren helemaal met neonlichten versierd en draaiden vage muziek waarvan je helemaal kan gaan spacen.

Op het strand hebben we ons heerlijk asociaal gedragen door 3 cocktails te bestellen. Want we zijn echte Hollandse dames en laten een 3 halen 2 betalen ons niet aan onze neus voorbijgaan.

De zonsondergang was echt heel mooi en mega romantisch. Toch moesten we op tijd weer slapen, want morgen stond ons een drukke dag op het programma.

13-6-2016
Na een nacht from hell met het gebed vanuit de moskee, liepen we om 7.30uur de haven binnen. Met de public boat zouden we naar Bangsal vertrekken. Tijdens het wachten op de boot werd er nog een toeriste onwel. Misschien toch een magic mushroom teveel?

Op de boot belde ik met onze contactpersoon. Deze zou ons in Bangsal opwachten. Bij aankomst stonden er 2 mannen op ons te wachten. Wij stapten in de auto en werden in een soort van kantoortje afgezet. Hier moesten we wachten op nog 2 personen. Echter duurde het klaarblijkelijk te lang en werden wij alvast gebracht naar ons hotel in Senaru. Ondertussen begon ik mij toch zorgen te maken over mijn voet, welke steeds meer pijn begon te doen.

Aangekomen bij ons hotel was het zoals verwacht een tegenvaller, maar ach 1 nachtje kan geen kwaad. We gingen maar even de hort op, na onze was te hebben uitgehangen. Later bedachten wij ons dat het niet zo netjes was, gezien de Ramadhan. We hadden namelijk onze bh’s en strings over de reling gehangen.

De mensen waren hier niet zo heel erg vriendelijk. Echt overal wilden ze geld voor en ze behandelden ons echt als onnozele vrouwen. Nou dan kennen ze Rinske nog niet. We konden geen scooters huren maar moesten dan bij hen achterop tegen een hoge betaling. Onzin!! Kom tat, we lopen gewoon naar beneden! En daar volgde ik trouw mijn eigen blonde local.

Al manklopend van de zee egel steken, kwamen we aan bij de waterval Tiu Kelep. Och pfff alweer een oplichter volgens Rinske. Een man bood zichzelf aan als gids en daarvoor moesten we 150.000rp p.p. betalen.

Rinske; “Ja doei, dat kunnen we makkelijk zelf. Dat doen ze altijd hier. What is the entrance price?“

Local; 10.000rp

Rinske; “Mooi!! Kom Tat dit is gewoon onzin!”

En ja hoor daar gingen Jut en Jul op zoek naar de waterval midden in de jungle.

Nou het duurde nog geen 10 minuten of ik sprong zowat bij Rinske op de rug toen ze ineens zei “Slang”. Na bekomen te zijn van de schrik en keihard om mijn reactie te hebben gelachen, liepen we maar verder. Het was een aangelegd pad, dus zo moeilijk je weg vinden was het niet.

Ahhh damn makaken apen voor ons. Deze kunnen soms behoorlijk agressief zijn. Toch maar heel snel erlangsheen. Jullie zullen wel denken wat een angsthaas, maar lees maar verder dan snappen jullie me wel.

Tot onze vreugde vonden we de eerste waterval. Ja het waren er wel eens waar 2. Dit was de kleinste van de 2. De grote zou ergens verderop zijn, maar dan zou je dus ook door een soort van snelstromende sloot moeten.

Rinske der nieuwsgierigheid nam de overhand en zo avontuurlijk als ze is, wilde ze perse die grote zoeken. Ik had er wel genoeg van en zei dat ze maar moest gaan en ik der zo wel zou zien. Ik had gewoon teveel last van mijn voet. Ondanks dat ik meerdere toeristen met gidsen die kant op zag lopen, werd ik toch bezorgd nadat ze na 25 minuten nog niet terug was. Gelukkig zag ik ineens mijn eigen jungle tijgah weer aankomen lopen.

Mijn voet zat me niet lekker en we besloten toch maar terug te gaan om ernaar te laten kijken. Op de terugweg zagen en hoorden we twee vrouwen en een baby heel hard schreeuwen. Een grote makaak aap deed agressief naar hen toe. Hun mannen deden niks en ineens zie ik Rinske op de dames afstappen. Ze gaat tussen de dames en de aap staan. Ze maakt een wegwuif beweging en de aap was daar niet van gediend. De aap opende zijn mond en liet zijn tanden zien. Op dat moment schrok ik wel even, want stel je voor dat ze nu gebeten wordt. Dat gaat sowieso veel pijn doen. Gelukkig koos de aap eieren voor zijn geld en liet ze met rust. Slimme aap bedenk ik me net. Ik ken Rinske boos. Hahahaha!!

Na het aap avontuur zijn we op zoek gegaan naar iemand die mij naar het ziekenhuis kon brengen voor mijn voet. Bij een hotelletje vonden wij iemand die uiteraard tegen betaling mij wel op zijn scooter naar het ziekenhuis wilde brengen. Rinske zou hier op mij wachten. Ondanks dat ze aangaf mee te willen gaf ik aan dat ik zo weer terug zou zijn. No worries!

Aangekomen bij het ziekenhuis kon je gelijk zien dat hygiëne en gesteriliseerde ruimtes hier niet hoog in het vandel stonden. Een trolley met eronder een slapende kat.

Ik moest 1 zuster en een vrouwelijke dokter uitleggen wat er aan de hand was. Ze hadden nog nooit een zee egel steek gezien. Maar ja dat ik ook niet vreemd gezien we midden in de bergen zaten en geen zee te bekennen. Na op internet een foto van een zee egel te hebben laten zien, snapten ze wat er gebeuren moest. Naja met de hulp van mijn chauffeur die als tolk optrad is het ons gelukt.

Er zaten ongeveer 10 stekels nog in mijn hak. Het lukte hen niet om de stekels er met een pincet uit te halen, dus werd er een mesje bij gepakt. Ze sneden in mijn voet om zo bij de stekels te komen. Man wat deed dat pijn zeg. Ik heb me echt ingehouden, want alles waarmee je maar kan vloeken gingen door mijn hoofd. En daarbij moest ik uitkijken dat ik ze ook niet ineens een schop zou geven.

Tijdens en na de behandeling heb ik ze echt mega vaak bedankt. De dames en de jongens zaten de hele tijd te lachen. Alleen ze schrokken toen ik aangaf dat mijn moeder uit Denpasar kwam. Ze dachten dat ik alles verstaan had. Ik koppies zal ik nooit meer vergeten. Toen was namelijk het lachen aan mij. Ik heb ze uiteindelijk toch maar verteld dat ik de taal niet sprak.

Toen alle stekels eruit waren, kreeg ik antibiotica en pijnstillers mee. Mijn had werd in verband gedaan en ik mocht het pas vlak voor het slapen gaan eraf halen. Maar de volgende dag de Rinjani beklimmen zou geen probleem zijn. Ja duh ik ben natuurlijk zo stoned als een garnaal en zal niks meer voelen.

De jongen zette mij af bij het hotel waar Rinske met smart op ze zat te wachten. Samen zijn we terug naar het hotel gelopen.

Toen we voor onze kamer zaten zagen we ineens 2 backpackers aankomen. Hey!! Die spreken Nederlands. Ze installeerden zichzelf in hun kamer en kwamen al vrij snel onze kant opgelopen. Ze stelden zich voor als Bram en Nathalie. Zij waren de backpackers waarop wij eigenlijk moesten wachten.

Bram en Nathalie waren op hun 4 maandse huwelijksreis. Beide hebben ze hun banen opgezegd en wilden deze reis samen gaan maken. Super vet gewoon!

We hadden in de middag al van 2 jongens die net de Rinjani afkwamen gehoord dat het verstandig was om ook zelf wat snickers en biscuits mee te nemen. Dit omdat je alleen ontbijt, lunch en avondeten kreeg, maar de inspanning zo hoog was dat je meer nodig had.

Wij hadden inmiddels al wat ingeslagen en vertelde dit gegeven ook aan Bram en Nathalie. Zij gingen ook even halen en wat rondlopen. Rond 18.00 uur kwamen zij ook aangeschoven bij het avondeten. Zij hadden echt een mega snackbag gehaald. Nathalie is een groot fan van de survival programma op discovery en zou zich niet laten verrassen. Stel je voor dat je verdwaald dan had zij tenminste genoeg voedsel. Nou ik zei dat ik dan de gehele reis bij haar in de buurt zou blijven. Tussen ons, Bram en Nathalie klikte het heel erg goed.

Rond 19.00 uur kregen we uitleg over de trekking die we zouden doen. Nou dachten we alle vier, dat moet goed te doen zijn. Oh boy were we wrong!!

We moesten er vroeg uit, dus op tijd naar bed. Even een goede nachtrust. Maar wat denk je? Geen oog dicht gedaan!! Waarom? Je raadt het nooit!! We zaten weer naast een moskee!! Hoe dan?

14-6-2016
Rond 6.45uur ging de wekker. Om 7.00uur zaten we alweer half slaperig aan het ontbijt om vervolgens om 7.30uur te vertrekken.

Na het ontbijt moesten we achterin de laadbak van een pickuptruck stappen. Samen met Bram en Nathalie was dat lachen, gieren en brullen geblazen. Onderweg pikten we nog 2 Amerikanen op. Met zijn zessen en onze gids werden we afgezet bij het kantoor van het National Park Rinjani. Daar moesten we ons registreren in de boeken. Nog even plassen en weer in de pickuptruck. We werden naar het startpunt van de trekking gebracht.

In het begin ging het nog wel, maar de gids en de Amerikanen liepen zo snel dat wij met zijn vieren telkens achterop kwamen. Na het eerste rustpunt zei de gids tegen de Amerikanen dat ze maar met 1 van de porters verder konden lopen. Hij zou bij ons vieren blijven.

Porters zijn locals die al het eten,drinken,keukengerei,potten,pannen,tenten,slaapzakken en matjes mee sjouwen. Dit dragen ze in twee manden met daartussen een bamboestok. De stok rust dan op hun schouders. Het gewicht varieert tussen de 30 a 35 kilo afhankelijk van welke spullen zij meenemen. Ongeveer per groep lopen er 5 a 6 porters mee. Ze lopen op slippers de gehele tijd met je mee. En mega snel gewoon.

Naar mate we hoge kwamen werd de lucht ijler en het pas steiler. Door de medicijnen cocktail en mijn astma kon ik op een gegeven moment niet meer. Rinske heeft me er echt doorheen gesleept.

Na vele stops en de fijne gezelschap van Bram en Nathalie bereikten wij de rim na ongeveer 6-8uur lopen. Wat waren we blij en voldaan. Super vet uitzicht! De tenten stonden al klaar en we konden al bijna aan ons avondmaaltje beginnen. Top gewoon! De w.c. was een gat in de grond met een tentje eromheen. Het waaide zo hard dat het een hilarisch tafereel kon worden als je net aan het plassen zou zijn en dat tentje waait weg.

Nu snel slapen want om 2.00uur worden we alweer gewekt.

15-6-2016
Om 2.00uur stonde de gids alweer aan onze tent te rommelen: “Hello, wake up! We go to summit”. Om 2.30uur zonder enig ontbijt begonnen we aan de klim van 3 uur. Het was zo koud en vochtig, maar vooral heel zwaar. Met de dag ervoor nog in de benen was het mega steil en was het vol vulkaanzand. Je zakte bij elke stap die je zette helemaal weg. We raakten achter op onze groep, maar lekker boeiend. Ik was behoorlijk beroerd. Misschien geen top idee om met de medicijnen cocktail de Rinjani te beklimmen, want naast de antibiotica en pijnstillers, had ik ook malaria tabletten en mijn astma medicijnen.

Eerlijk is eerlijk, op sommige momenten wilde ik gewoon echt niet meer en wilde ik terug. Ik had nooit gedacht dat het zo'n zware tocht zou zijn. Rinske wilde er niks van weten en sleepte me soms letterlijk die berg op. Gelukkig was ik niet de enige die vet veel moeite had met die verrekte berg. Iedereen had het mega zwaar.

Ineens zagen we wat mensen terugkomen. Ze vertelden ons dat de Summit niet te bereiken was, omdat er een te gevaarlijke wind stond. Wij besloten toch door te lopen om in ieder geval onze groep te zoeken. Ineens zagen we onze vrolijke dutchies Bram en Nathalie. Ze dachten dat wij alweer terug waren gelopen. Ze hadden nog op ons gewacht, maar zagen ons niet meer.

Jeetje wat was het koud hier zeg. Zeker wel tegen het vriespunt aan. Onze gids en nog een andere gids waren uit de wind tegen een rots aan gaan zitten. Het leken wel twee eskimo's. Dikke jassen, sjaal, handschoenen en nog een een slaapzak over hun heen. Wij gingen er bij zitten toen ze het vroegen. Samen met nog 15 tot 20 anderen kropen we steeds dichter tegen elkaar aan. De gids achter mij kroop zowat in me. Rinske zat voor mij en die hield ik weer vast. Hilarisch zag dit eruit. Nathalie was ook bij een gids gaan zitten en tot onze hilariteit zei ze tegen Bram dat ze straks weer van hem was.

Ineens voeld ik twee handen richting mijn borsten gaan. Ja joeee!! Nog even meneertje. Toen ik het liet merken er niet van gediend te zijn kreeg ik wel 60x sorry te horen. Jaja smiecht!

Eindelijk kwam de zon een beetje op en stond ik op om foto's te gaan maken. De gids zag zijn kans schoon en trok Rinske lekker tegen zich aan en sloeg een slaapzak om hen heen. Echter voor ik het wist stond Rinske ineens weer naast me. Ze voelde dat de gids het iets te warm van der kreeg waardoor iets begon te groeien. Gelijk was ze geschrokken opgesprongen. We lagen dubbel van het lachen! Ohoh wat een figuren hier! Ze moesten eens weten dat we een stelletje zijn. Nou dan hadden we bewaking bij de tent nodig denk ik. Hahahaha!!

Na van het prachtige uitzicht te hebben genoten, gingen we weer naar beneden. Nu zagen we tenminste waar we langs waren gelopen. Sommige stukken waren best gevaarlijk bedacht ik me als je, je had verstapt zou je zo een aantal 100 meter naar beneden vallen.

Na 2 uur dalen kwamen we aan bij de rim. Het ontbijt was al bijna klaar. Nog even relaxen en om 9.30uur weer dalen naar het kratermeer&hotsprings. Die daling zou 3 uur duren. Man man wat waren sommige stukken steil zeg, maar we zette door met zijn viertjes.
Bij het meer aangekomen konden we even bijkomen op een zeil of we konden 5 minuten doorlopen naar de hotsprings. Hotsprings it is. Na een hilarisch staaltje hoe trek ik ongezien mijn bikini aan met de hulp van Rinske sprongen we, naja kropen we door de pijntjes de hotspring in. In het water zaten allemaal kleine visjes die aan je voeten gaan sabbelen. Net zoals die salons in Nederland met die visjes waar je veels te veel voor betaald. Toch een vaag en raar gevoel geeft dat. Sommige waren ook best groot.

Ineens begon mijn maag te rommelen. Ohhhh lord..!! Er is hier geen toilet. Naja 1 maar daar ga ik sowieso allemaal beesten tegenkomen die ik nog nooit heb gezien dan op National Geographic. Dan maar op zoek naar een plekje. Bah wat raar is dit zeg als de natuur ineens je toilet is. Het gevoel dat iedereen je kan zien en er hopelijk straks geen slang in me kont hangt.

Rinske heeft dit soort dingen wel vaker gedaan. Dus die lag helemaal in een deuk om haar hotel prinsesje die onder luid gemopper haar behoeftes moest gaan doen in de verrekte jungle.

Na de lunch aan het meer begon de laatse klim van de dag. Nu moesten we 3 uur lopen. Naja lopen? Soms gewoon echt rotsklimmen! Sommige stukken waren echt onverantwoord, maar samen met onze huwelijkreizigers was het een gezellig tocht en sleepten we elkaar er doorheen.

Heb ik soms angsten gehad? Ja en of!! Smalle riggels en vertical omhoog zonder enige veiligheidsmaatregelen. Zelfs een getrainde vrouw als Rinske had er soms moeite mee. Eindelijk bereikten we de nieuwe rim. We waaiden bijna weer naar beneden door die wind. Alles stond alweer klaar en na het eten zijn we gaan slapen.
Alles deed pijn en na een dag van 11 uur lopen met maar 3 uur pauze tussendoor waren we er behoorlijk klaar mee.

Halverwege de nacht moest ik plassen. Ik had ee toilettent al gezien toen we aankwamen, dus stapte ik vol goede moed uit de tent. Ik keek in de richting van de toilettent, maar kwam er al gauw achter dat deze het deze keer niet had overleefd. Het gat zat er nog wel, maar de tent was weg gewaaid. Dat worden ophouden, want in het donker in de bosjes gaat hem niet worden. Deze worden sowieso gebruikt door de gidsen en porters als toilet. Zal je net zien dat ik vol in een drol stap.

16-6-2016
De laatste dag is aangebroken. De tent uitkomen was al een hele work out. Alles deed pijn en geen enkele manier was er om pijnloos die tent uit te stappen. Je zag dat niemand normaal zijn tent uit kon stappen. Iedereen had pijn en was moe.

We kregen weer netjes ons ontbijt en een kopje thee. Echter kan alleen de komende tijd even geen ei of bananen pannenkoek meer zien.

Vandaag de laatste uurtjes lopen. Het zou nu nog 5 uren duren en dan zou dit avontuur voorbij zijn. Het eerste begin ging voor geen meter. Pijn in mijn bovenbenen en wegglijdende voetjes zorgden ervoor dat de gids me hielp. Mijn rechter knie was overbelast en klapte telkens door. Nathalie de lieve schat gaf mij 1 van haar knie braces. Hierdoor ging het lopen een stuk makkelijker.

Later bleek dat Bram ook last begon te krijgen van zijn knie. Ook hij deed een brace om. Naar mate mijn benen en knieën opwarmden ging het dalen steeds beter. De ondersteuning vanuit de brace was echt te voelen. Op sommige momenten renden we gewoon de berg af, omdat dit minder belastend was voor de knieën. Zoef daar kwam Bram met daarachter Nathalie ons weer voorbij rennen.

Na de lunch met zijm viertjes, porters en de gids waren we ineens helemaal in de flow. Klaar waren we ermee en we wilden zo snel mogelijk naar beneden. Bram zijn knie deed steeds meer pijn en samen met Nathalie deden ze even wat rustiger aan. Logisch want die 2 gaan al 2 dagen voluit.

Wij liepen door en ineens zagen we het einde. Yes we zijn er! Ja jammer joh! Einde van het park, maar nog 20 minuten lopen naar het dorp waar ons hotel was. Er was wel een klein winkeltje. Beide wilden we COLA!!! SUIKERRRRRS!!

Terwijl we aan het wachten waren op onze huwelijksreizigers, zagen we ineens de gids met de tas van Bram aankomen lopen. Wij vroegen verbaasd waar ze waren. Zegt hij doodleuk; “They come. Brams leg is broken!”. Wij keken elkaar aan en zeiden: “Gebroken? Wtf? Hoe dan? Het bleek gelukkig niet te kloppen. Hij had gewoon heel veel pijn in zijn knieën. Gelukkig kwamen ze al vrij snel in ons zichtveld.

Bram en Nathalie zouden worden opgehaald met de scooter, want die knieën wilden echt niet meer. Wij liepen door naar het hotel, waar Bram inmiddels ons alweer welkom heette. Nathalie kwam al vrij snel na ons ook aan. Even bijkomen nu. De chauffeur had haast ofzo,want ze pushde ons om mee te gaan. Echter hadden we alle 4 nog geen hotel geboekt in Senggigi en wilden we dat eerst even regelen. Gezien we allemaal naar Senggigi gingen werden we in 1 auto gestopt.
Aangekomen bij het hotel van Bram en Nathalie namen we afscheid van hen. We lagen helemaal dubbel om de manier hoe ze de auto uit stapten. Echter bij aankomst bij ons hotel verging het ons precies hetzelfde. Als twee oude omaatjes waggelden we naar de receptie.

Nu eerst inchecken en douchen. Ohhh nee er is een zwembad. Bikini aan en zwemmen! Daarna hebben we gedoucht en gegeten.

Het jammere eraan is dat homoseksualiteit hier niet geaccepteerd wordt. Hierdoor komt het dat als twee vrouwen aankomen, wij ondanks het boeken van een tweepersoons bed een kamer krijgen met twee losse bedden. We respecteren hoe de mensen er hier over denken, maar soms is het wel lastig om je geliefde niet openlijk een kus te kunnen geven of dan wel niet hand in hand te kunnen lopen. Maarja dat is allemaal te behelpen. Nu eerst de oogjes toe.

Jaaa jammer joh!! Hoe we het doen, doen we het maar wederom pal naast een moskee + Ramadhan = weinig slaap @#$&!?¿¡

****************************************************
Lieve Bram en Nathalie,

Jullie zijn beide echte toppers en we zijn blij dat we de Rinjani met jullie beklommen hebben. We hebben heel wat af gelachen en dat zelfs op de Rinjani.

Geniet van jullie verdere huwelijksreis en geniet vooral van elkaar.

Veel liefs,

Rinske en Tatiana

****************************************************

17-6-2016
Na weer een geweldige gebroken nacht vol mooie gebeden waarvan we niks verstonden en soms wakker schrokken, besloten we het stadje te gaan ontdekken. Oh ja en een massage te scoren. Als twee oude manke oma’s liepen we over de boulevard van het strand. We dronken bij een café even wat en bestelden lekker vers fruit.

We besloten toch maar geen massage te nemen en inkopen te gaan doen bij de supermarkt. Ook leek het ons handig om voor de zekerheid een antibioticakuur te halen bij de apotheek. Voornamelijk gezien mijn wilde snorkelavonturen.

We liepen de apotheek binnen en nieman snapte wat wij wilden. Afzonderlijk van elkaar probeerden we uit te leggen aan het personeel wat we bedoelden. Ik probeerde het meisje duidelijk te maken dat ik dus in een zee egel was gestapt en dat als ik weer een infectie zou krijgen ik antibiotica nodig had. Echter zo lekker slim als ik ben probeerde ik het dan maar uit te beelden met mijn handen. Heel serius plaatste ik mijn linker duim tegen mijn linker wijsvinger om zo een rondje te maken en wees ik met mijn rechter wijsvinger ernaar.

Terwijl ik dit deed zei ik: “This is my foot”. Toen deed ik mijn rechter wijsvinger erdoorheen om uit te beelden dat de stekel erin ging en zei: “Then I got stung by a sea urgin and it's sting fot stuck. If it gets infected I need antibiotics”. Ze keek me vreemd aan en zei volgens iets tegen haar collega.

Rinske was een andere medewerker aan het duidelijk maken wat we bedoelden en wat we nodig hadden. Ineens zegt dat meisje: “So you need antibiotics for your vagina, right?”

Rinske en ik keken elkaar aan en vroegen haar het nog eens te herhalen. Want hoorden wij dit nou goed? Antibiotica voor mijn vagina? Huh? En ja hoor ze herhaalde de zin en zei precies hetzelfde. Beide begonnen we te lachen en zeiden “No no not for vagina! It's for my foot”. Met zijn allen begonnen we te lachen, maar kregen waar we voor kwamen.

Buiten vroegen wij ons toch af hoe ze erop kwam. Ineens schoot het mij te binnen. Het uitbeelden van wat er gebeurd was door middel van mijn handen was verkeerd opgevat. Het leek alsof ik zei seks te hebben gehad en iets vast had gezeten waardoor ik antibiotica nodig had. Toen we ons dit beseften kwamen we niet meer bij van het lachen. Al lachend brachten we de spulletjes naar onze kamer.

Rinske wilde nog voor zonsondergang naar een tempel. Toen wij richting de tempel liepen zagen we een man hoog in de palmboom kokosnoten afsnijden. Alles zonder enige veiligheidsmaatregel. Gewoon naar boven klimmen met je mes en kokosnoten verzamelen. En misschien denken mensen ach dat is niet zo hoog. Geloof ons het was minstens 25 tot 30 meter hoog. En daar stond hij dan alsof het niks was en klom met hetzelfde gemak later weer uit de boom.

Wij vervolgden onze weg weer naar de tempel. Het zou niet zo ver zijn zei je. Ja uhuh 15 minuten lopen met twee behoorlijke heuvels en Rinjani nog in de benen. De locals bij de tempel waren mega melig en deden al dansend bij ons linten om onze middel, want anders kom je niet binnen. Bij deze tempel mag je zelf bepalen hoeveel je doneert als je naar binnen treedt.

Het was wel een hele mooie tempel met uitzicht op de zee. Ook kon je vanaf deze plek de zonsondergang goed zien. Echter was het nog wel bewolkt en was hij minder spectaculair dan verwacht.

Toen wij de tempel uitliepen viel mij werderom het hakenkruis op de poort van de tempel op. Rinske wist mij te vertellen dat deze in het hindoeïsme en boeddhisme een gehele andere betekenis heeft, dan de negatieve associaties die wij kennen vanuit de tweede wereldoorlog oorlog.

Bron; wikipedia
Swastika (symbool) De swastika, ook wel bekend als het hakenkruis, is een symbool in de vorm van een kruis met aan alle uiteinden een haak. Het is een in de loop van de geschiedenis vaak gebruikt symbool. Zo is het het heiligste teken uit het hindoeïsme en jaïnisme en wordt het tevens gebruikt in het boeddhisme.

Na al dansend onze linten te hebben ingeleverd en de locals te hebben gezegd dat ze “Gila” (gek) zijn. Zijn we richting ons hotel gelopen. Vlak voor de straat van ons hotel was een restaurantje waar we wat gegeten hebben alvorens wij lekker zijn gaan chillen.

18-6-2016
Vandaag verlaten wij Senggigi met de scooter voor een roadtrip door het zuiden van Lombok. We zouden gaan beach hoppen.

We reden via de hoofdstad Mataram. Wat een chaotische stad is dat. Zelfs nog erger dan Denpasar als je het mij vraagt. We kwamen daar ook echt een mega moskee tegen. Wauw wat was die indrukwekkend mooi zeg.

Via Mataram kwamen we op een snelweg, echter pakten we de verkeerde afslag en belandde we in Gerung. Toch maar weer terug. Eenmaal weer op de snelweg beland, kwamen we een watermeloenen kraampje langs de snelweg tegen. Voor maar 15.000rp omgerekend ongeveer 1 euro kochten wij een watermeloen. Lekker voor op het strand.

Enige tijd later kwamen wij in een file terecht. Och wat kijken wij onze ogen uit. Er waren wegwerkzaamheden. De weg werd geasfalteerd voor het tegempetkomende verkeer. Terwijl de rolwagen nog alles glad en gelijk aan het maken was liep er een man voorop in de file om stap voor stap het verkeer over het net gelegde asfalt te begeleiden. Moeten we in Nederland doen. Bij ons wordt gewoon de A1 afgesloten en succes ermee. Hier niet, kan makkelijk allemaal. Het ligt er nu toch gewoon al. Kunnen we er gewoon overheen toch?

Na de file was onze eerste stop na 54 km. De rit was prachtig door de bergen en heuvels van het zuiden van Lombok. Het strand heette Pandai Selong Belanak. Je kon wel zien dat dit een geliefd strand was bij beginnende surfers. De golfen waren niet te hoog. Voornamelijk waren hier toeristen die wilden leren surfen. Heerlijk om te zien hoe ze aan het stuntelen waren en de boards soms door de lucht vlogen. Na wat mooie foto's en een lekkere fruit juice besloten we dat het toch te druk was hier.

Na 11 km rijden door de bergen kwamen we bij het tweede strand genaamd Mawun Beach. Wauw wat een heerlijk strandje was dit. Bijna geen toeristen. In alle rust hebben wij ons handdoekje neergelegd en zijn we in onze bikini's als volwaardige beachbabes neergestreken. Watermeloentje erbij en een beetje zwemmen. Welcome to the goodlife.

Na enige tijd begon het weer te kriebelen en besloten we verder te rijden. Ma 24 km kwamen we aan bij Tan Juan Aan. Hier viel het helaas heel erg tegen. Het strand was heel erg vervuild. Dit strand werd niet goed onderhouden. We besloten even een drankje te doen bij een café tje genaamd Warung Turtle. We wilden nog naar Pink Beach echter was er maar 1 hotel in de buurt en die kostte boven de 200 euro per nacht. Dus hadden we bedacht in Kuta Lombok te slapen en morgen vol goede moed Pink Beach te gaan bezoeken.

Na ongeveer en half uurtje rijden, kwamen we aan bij ons hotel. Na ons te hebben opgefrist, want we zaten onder de roet van uitlaatgassen, zijn we het stadje ingegaan. Rinske had zin in saté dus kwamen we uit bij Warung Rudy’s. Daar hebben we lekker lopen smikkelen van de saté. Toch, alleen maar 6 stokkies is niet echt veel. Op zoek naar nog een lekker eettentje. Ons oog viel op Gulas Garden. Je had hier geen gewone tafels, maar hutjes met kussen, klein tafeltje en een klamboe. We werden hartelijk welkom geheten door de ober, welke overduidelijk bij onze club hoorde. Hoe wisten wij dit zo zeker? Zowel zijn doen en laten verraadde hem al, maar toen hij zei dat de kleuren van de regenboog op mijn t-shirt zijn vlag was, was het duidelijk. Stiekem gaven we aan dat wij een stelletje waren en zijn ogen en glimlach werden steeds groter. Toen we vertelden dat we uit Nederland kwamen was het helemaal the bomb. Hij had namelijk zelfs een Nederlandse vlag als hanger aan zijn ketting.

We besloten dat we vandaag lekker los mochten gaan. Lekker belangrijk hoeveel het zou kosten. Nou alsnog waren we maar voor een voor-, hoofd- en nagerecht maar 11 euro kwijt. En dat is nog inclusief het drinken. Het was echt zalig en de bediening top.

19-6-2016
Vroeg in de ochtend stonden we op. Toen we voor onze kamer gingen zitten, zagen we een jonge hond op onze veranda liggen. Ik was mijn eieren ontbijt na 1 hap alweer zo zat dat ik er misselijk van werd. Dus de hond had mazzel. Och wat smikkelde hij zeg. Wel twee hele broodjes met een omelet.

Na het ontbijt zijn we uitgecheckt en op de scooter gesprongen. Maps.me aan en op naar Pink Beach. Onderweg kwamen we langs een fruitwinkeltje. Even wat fruit inslaan. Banaantjes en een watermeloentje. Nu snel weer verder.

Ineens moesten we een smal straatje in. Nou dat hebben we geweten. De weg was mega slecht. Overal losse stenen en gaten in de weg. Soms zo erg dat we bang waren voor een lekke band. Op een gegeven moment was ik er zo klaar mee dat ik om wilde draaien, want als de weg zo zou blijven kwamen we nooit aan. Alleen wist ik dat Rinske heel graag Pink Beach wilde zien en besloot ik stug door te rijden. Na veel gevloek en getier vanuit mij, kwamen we ineens op een nieuw mooi stukje geasfalteerde weg. Och wat hebben wij gejuicht op de scooter.

Helaas was ons juigen van korte duur en moesten wij nog 8 km op een weg vol gaten en losse stenen rijden. Onderweg zagen we nog wat aapjes, maar ook ineens een politiepost. Oke vreemd maar we reden lekker weer door.

Eindelijk!! We zijn er!! Maar helaas was het een teleurstelling. Het strand zou oranje/roze moeten zijn, maar dat was het helaas niet. Er waren ook maar weinig toeristen te vinden hier en degene die er waren, waren of per auto of per boot gekomen. Dan maar lekker zwemmen en fruit eten.

Rond 12.30 uur besloten we dat het tijd was om weer naar Senggigi te gaan. Weer terug over die helse weg, maar het werd nog spannender toen we naar onze tank keken. Oeps bijna leeg. Ohhhh laten we alsjeblieft benzine vinden. Normaal als je in Indonesië langs de normale wegen rijdt is er overal benzine te verkrijgen. Locals vullen flessen water met benzine en verkopen het per fles. Ook zijn er benzinepompen, maar aanzienlijk minder dan de local pompjes met flessen. Aangezien wij in the middle of nowhere zaten, was er maar weinig aanbod.

Gelukkig konden we de politiepost halen en hadden ze daar ook een local die benzine verkocht. Op naar Senggigi! Onderweg moesten we nog een keer stoppen, omdat er een kudde koeien over de weg liep. Wij moesten maar in de berm gaan staan, want zij hadden gewoon voorrang.

Terug in Senggigi checkten we in bij het hotel waar we ook onze backpacks hadden achtergelaten. Zwemmen was het eerste waar we aan dachten, want we had bilpijn door de scooter.

Een groepje Australiërs zaten ook in het zwembad. Zij hadden net de Rinjani beklommen en liepen net zoals ons te klagen over hun pijntjes. In de avond zijn we alleen even Senggigi ingeweest om een busreis naar Labuan Bajo te boeken voor de volgende dag. Daarna zijn we lekker gaan eten en zijn we op tijd naar bed gegaan. Wat bleek! De bus/bootreis was een 36 urige bezigheid.

We hoorden later in het hotel dat het gebied van Pink Beach als gevaarlijk wordt beschouwd. Er zouden daar veel criminelen zich in ophouden. Ik denk dat ons geluk het verrassingseffect was. Ineens twee toeristen op een scooter zien ze niet vaak.